Eerste busrit

De allereerste locale busrit was een groots avontuur. We hadden toen de dag begon zelfs geen idee dat we de bus moesten nemen. Dus we stonden echt voor een grote verrassing! Adapt bestaat uit meerdere afdelingen, maar wij moeten enkel in 2 schooltjes lesgeven. Het ene hier in Bandra, het andere in Colaba. We hadden de opdracht gekregen om op bezoek te gaan bij Colaba. ’s Morgens stonden we om 9u klaar om te vertrekken om 9u30. De vorige dag zeiden ze dat de bus vol studenten waarin we mee konden om 10u vertrok.  Hij was al om 9u30 weg! Dus namen we het zekere voor het onzekere. Wat bleek dat we niet met een bus gingen, maar samen met Malini (de dochter van de stichtster van Adapt, de reden waarom het allemaal is begonnen) en haar privéchauffeur en assistente. Zalig toch? Gevoerd worden in een grote auto. Zo groot was het niet, want we zaten met 4 op de achterbank. Gelukkig was het nog in de ochtend en kregen we niet te warm. Het was wel wat krap en de rit duurde 2u door al het verkeer. Eenmaal aangekomen in Colaba kregen we zoals gepland een rondleiding.

Toen de rondleiding erop zat, beseften we dat de chauffeur ons niet meer kwam halen. Dus moesten we met het openbaarvervoer gaan. Gelukkig ging de privéchauffeur van de directrice mee naar het busstation om ons op de juiste bus te zetten. Want wij kunnen geen cijfers in het Hindi lezen. Toen we onze bus juist gemist hadden, konden we kijken hoe en wat de indische regels van de bus waren. Bussen stopten maar half en de mensen moesten erop springen om mee te gaan. Dus we bereidden ons daarop voor. Ook stapten er soms vooraan en soms achteraan op.

Toen onze bus er uiteindelijk aankwam, sprongen we er vooraan op. We namen plaats op de 3 enige vrije plaatsjes. Na de volgende halte stapten enkele oudere mannen op. We wilden net zoals in België onze plaats voor hen afstaan. De oude mannen bleven er echter op aandringen dat we moesten blijven zitten. Zo hing het enkele haltes verder. Tot een mevrouw met de mannen aan het discussiëren was dat zij moesten zitten en wij rechtstaan. Uiteindelijk gebeurde dit. Blijkbaar zaten we op de ‘oudere mensen’ plaatsen. De mevrouw was zeer boos dat de mannen zo reageerden tegen ons enkel omdat we blank waren. Zij was van principe dat zelfs gasten in hun land, hun aan de regels moesten houden.  Toen ze het allemaal vertelde bleek dat er vrouwenplaatsen, oudere mensen plaatsen, mannenplaatsen en gemengde plaatsen zijn. Dit staat natuurlijk allemaal in het Hindi geschreven dus veel konden we er niet van begrijpen.

Nu even een stukje over de bus zelf. De remmen waren zo goed als versleten want iedere keer dat hij remde hoorde je het. De veren waren zo goed als kapot. Wanneer we over een minihelling gingen of een klein gat in de straat, kregen we een zware schok. Het was net als een bus die jarenlang heeft stilgestaan en nu terug op de baan mag.