Goa

Na lang wachten en enkele keren de reis af te zeggen, is Goa uiteindelijk doorgegaan! We zijn met ons drietjes de vrijdagavond vertrokken voor een 12u durende busrit.

Om 19u30 hadden we onze bus. Aan de bushalte hebben we een koppel leren kennen die toevallig dezelfde bus nam naar Goa. Toen de bus toekwam om 19u45 waren zeer enthousiast. Het was een slaapbus met grote matrassen in verdiepingen waar je kan slapen, maar ook rechtzitten. Wat wel vreemd was, was dat de nummering van op onze kaartjes niet klopte. Dus we vroegen het aan de chauffeur en blijkbaar zaten we in de verkeerde bus. Gelukkig was hij nog niet vertrokken dus konden we er snel terug uit. Het koppeltje was ons aan het uitlachen dat we het niet onmiddellijk doorhadden dat het de verkeerde bus was. Maarja, wij denken dan: het is India, niets is hier zoals je denkt!

Eenmaal we in de juiste bus hadden plaatsgenomen om 20u, begon de lange rit. Het was een hobbelige rit op kapotte, oude, kronkelende, steentjes en aardewegen. Het ging vaak naar omhoog en omlaag waardoor de misselijkheid al snel opkwam. Er heeft niemand in het doorgaan moeten overgeven. We konden allemaal bij elkaar zitten. Eline en Astrid zaten aan de ene kant van het gangpad en Laurence aan de andere kant met een vriendelijke vrouw naast haar. Het was een jonge Indische die haar eten aanbood. Ze nam het uit vriendelijkheid aan, maar haar mond bleef voor even branden. Zelfs van een hapje chips uit zakje begon ze al te hoesten. Tijdens de eerste drie uren speelde een bollywoodfilm af. Veel gedans, overgeacteert, onverstaanbaar Hindi. Wel  grappig om gewoon naar te kijken terwijl je helemaal niet mee bent waarover het gaat. Tijdens de busstops bleven Eline en Astrid slapen, omdat de bus dan eens stilstond. Laurence nam iedere keer een kijkje in het rond en deed een plasje. We waren op het platteland dus de stank was al heel wat verminderd. Alleen de toiletten waren minder. Het waren gaten in de grond met een vuile vloer en een afschuwelijke geur. Gelukkig duurt een plasje nog geen 5minuten of ze was van de stank flauwgevallen.

Om 8u in de ochtend waren we aangekomen in Goa. Wij konden pas in onze guesthouse inchecken om 17u dus het koppeltje nodigde ons uit om mee te gaan naar hun resort. We vertrokken in een kleine taxi met 3 op de achterbank, een vanvoor en Laurence op de schoot van Astrid. Dit was echt onhandig dus zette ze haar op de grond tussen de voor en achterbank. Het was beter, alleen kon ze niets zien van de omgeving. Toen we naar het resort reden kregen we het gevoel dat we op vakantie waren. In de bergen, overal palmbomen, wijde open oppervlakten, de zee aan de andere kant. We hadden een voorgevoel dat we van dit weekendje gingen genieten. In het Ajuna beachresort waar het koppeltje verbleef was er een mooi zwembad, het was er rustig,niet teveel kamertjes, een kleine restaurantje, niet ver van de zee … de conclusie was: als we ooit nog eens naar goa gaan, is het daar! In de resort kregen we een pintje aangeboden. Op een nuchtere maag smaakte het niet echt, maar het feit dat het fris uit de frigo kwam, deed al veel meer. Nog een kort babbeltje deden we onze bikini aan en vertrokken we naar het strand. Het strand was blijkbaar nog even stappen dus huurde het koppeltje een scooter. In 2 shiften reden we naar het strand. We zaten met 3 op de scooter. De wind in onze haren, de palmbomen langs de weg= een zalig gevoel!

Toen we nog maar aan het strand aankwamen deden we onze kleren uit en liepen in de zee. Het was absoluut geen zee zoals in België. Het was een lauwe zee met rotsen in het water en grote golven. We kregen er geen koud van dus bleven een tijdje rondspelen. We voelden ons als kindjes die voor de allereerste keer in de zee gingen. Na een tijdje ging het koppeltje vertrekken want het waren geen strandmensen. Dus we pakten onze bagage en zochten een ligstoel uit. Het strandcafe de ‘Hippies’ had ligstoelen, leuke muziek en een aangename sfeer. We gingen mooi vragen aan de eigenaar hoeveel we moesten betalen voor de stoelen. Blijkbaar was het gratis zolang je daar maar een drankje besteld. Ideaal! Na een uurtje te zonnen en af en toe een duikje te nemen, bestelden we een cocktail. We voelden ons als goden in India. Natuurlijk begonnen we een hongertje te krijgen dus gingen we iets in eten in de Hippies. De menu zag er verrukkelijk uit: Pasta, scampis, slatjes, frietjes, … Laurence bestelde pasta pesto en Astrid scampis in botersaus. Eline had teveel boterhammen gegeten, waardoor haar honger nog even wegbleef. Na een halfuur kwam de ober met een bord waar pasta met kaassaus en olijven in lag. Hij gaf dat aan Laurence. Blijkbaar was er geen pasta pesto meer, dus hebben ze maar dat gemaakt. 5min nadat het eerste bord er was, werd Astrid ongeduldig van de honger en vroeg ze om haar eten. Na 10min kwam de ober af om te zeggen dat ze het niet meer hadden. Ze bestelde dan hetzelfde van Laurence in de hoop dat ze het snel zou krijgen. Alleen moest ze opnieuw een halfuur wachten tot het er was. Maar al bij al was het zeer lekker en heeft het ons echt gesmaakt!

Na de lunch namen we onze rugzakken en gingen we naar de Spice plantation. Dit is de enigste plaats die voor ons in de buurt was om op een olifant te rijden! Het was een rit van een uurtje. Eenmaal aangekomen moesten we kiezen tussen een olifantenritje of een olifantenwas. We kozen voor de olifantenwas. Het was warm genoeg buiten dus het zou zeker deugd doen. Dus na de betaling en met ons ticketje in de hand konden we op een olifant rijden! Astrid ging als eerste en genoot van ieder moment. Ze begon de olifant te aaien omdat ze het wel zielig vond. De olifant spoot met zijn slurf keer voor keer liters water in haar gezicht. Na heel wat water was het de buurt van Eline. Zij kreeg de glimlach niet van haar gezicht. Ze was zeer enthousiast. Ze aaide de olifant ook en zelfs wanneer ze het water in haar gezicht kreeg bleef ze lachen. Daardoor heeft ze heel wat water ingeslikt. Als laatste was Laurence aan de beurt. Ze genoot ook. Naar het einde toe wou ze de olifant een knuffel geven. Wanneer ze neerlag op zijn rug kreeg ze natuurlijk weer een hele strook water op haar. Geen droog plekje meer te zien. Tijdens de olifantenwas vroeg de ticketcontroleur steeds ons ticketje. Eline was ervan overtuigd dat ze het al had afgegeven aan een meneer met een wit t-shirt. Maar natuurlijk was die meneer verdwenen. We sloegen even in paniek. Wanneer we ons gerief pakten om te vertrekken viel het ticketje vantussen de kleren. Gelukkig! We wilden nog een laatste foto van ons drietjes met de olifant. De mensen voor ons hebben er superveel genomen. Wij stonden er nog geen 1 seconde en de verzorgen fluisterde ons in het oor: 100roepies voor één foto. Zot! Met veel geluk had de vrijwillige die onze foto’s ging nemen al een getrokken en we liepen weg. Sommige mensen zijn toch ongelooflijk.

Op onze weg van de Spice Plantation naar ons geusthouse hebben we met de taxichauffeur sight-seeing gedaan. Geen paniek, hij heeft ons niet belazerd, de prijs stond al vast. We hebben mooie oude kerken gezien, ruines van een oude moskee die is gebombardeerd door de Britten en mooie bergen, velden, …. Toen we werden afgezet in onze guesthouse waren we blij dat we eens afhankelijk waren. Ons niet verantwoorden tegenover de mensen in de hostel, geen vaste tijdstippen te volgen. We mochten doen wat we wilden. We kregen een kamer met een tweepersoonsbed waar me met 3 in mochten slapen. Geen probleem voor ons, het was maar voor één nachtje. We vroegen om een extra handdoek en kussen en ze zou die even later brengen. We zaten nog niet lang in ons kamertje en de elektriciteit viel uit. Even een gezellig donker momentje. Niet veel later kregen we een uitnodiging van Shirly (het  meisje van het koppeltje)om mee te gaan naar de zaterdagavondmarkt in Arpora. We namen de uitnodiging aan. Hierdoor moesten we een scooter huren om er te geraken. Het was 7km verderop en ze zagen het niet zitten om 2x te rijden. Wat maar normaal is. De eerste ervaring met scooter en de andere scooterritjes verdienen een eigen blogbericht. Dus hierover zullen we niet uitwijken. Maar wat wel te vermelden is, is dat toen Astrid een testritje ging maken, de elektriciteit weer is uitgevallen toen Eline net in de douche zat. Op zich geen probleem mee, tot we beseften toen we naar buiten wilden gaan, ze de hendel van de deur had toegedaan. We zaten vast in de donkerte zonder een licht. Was wel even spannend. Gelukkig kwam ze niet veel later terug naar binnen. We hadden onze extra handdoek en kussen nog steeds niet dus gingen we het terug vragen. Ze ging het brengen in de avond.

Nadat we ons klaargemaakt hadden, konden we naar de markt vertrekken. We kwamen daar toe en we werden overrompeld door alles wat we zagen en hoorden. Parkings vol met scooters. Heel veel kraampjes, overal lichtjes, muziek van livebands en overal blanken. Het was super gezellig en we hebben mooie koopjes gedaan. Veel kraampjes met bekend eten zoals heerlijke Belgische wafels met aardbeien, banaan en chocoladesaus. Hmmmmmm! Tot 1u30 hebben we er rondgewandeld. Het was er veilig om als 3 meisjes in het donker naar huis te gaan, dus we moesten er eens van profiteren! Veilig thuisgekomen heeft Astrid een kussen van de buitensofa genomen en daarop geslapen.

De volgende ochtend nog steeds met 2 handdoeken zijn we uit ons bed gestapt meteen onze bikini aangedaan en klaar om op het strand de liggen voor de rest van de dag. Toen we de balie passeerden, werden we aangesproken door de gastvrouw. Blijkbaar moesten we uitchecken voor 11u anders rekende ze nog een halve dag aan. Het was 10u45 dus hebben we in sneltempo ons gerief gepakt. We kregen de kans om onze bagage daar nog voor een tijdje op te bergen. Gelukkig, anders moesten we het in de hitte overal meesleuren.

Toen we ons plaatsje terug innamen aan het cafe de Hippies, was alles in orde. Genoten van het zonnetje, het zwemmen in de zee. Het even niet blank zijn in India, tot een Indische meneer rond ons zat te dwalen. Even verderop stonden zijn vrienden van hen en ons foto’s te nemen. Hij begon nadat we boos kijken een babbeltje te doen. We negeerden hem, want we vonden het ongepast. We staan al niet graag in onze bikini op foto’s, en al zeker niet op foto’s van vreemde Indiers.  Na een tijdje begonnen we weer een hongertje te krijgen. Astrid had nog steeds evenveel zin in de scampi’s in looksaus, dus vroegen we vooraf of ze er wel hadden. Ze hadden er dus namen Laurence en zij dit bordje. Eline bestelde een Russische salade. Na een halfuurtje kregen Astrid en Laurence hun bestelling, maar dat van Eline kwam niet. Na nog 10min wachten vroeg ze er nog eens om en ze gingen het brengen. De scampi’s in botersaus waren al opgegeten, want het rook en was ook veel te lekker om het te laten afkoelen. Toen Eline haar salade kreeg was ze wat teleurgesteld. Het was een kleine portie. Tijdens het eten liet ze een vork vallen in het zand, maar gelukkig had ze nog een gekregen. Toen ze de vork wilde oprapen en op het tafeltje leggen, stootte ze per ongeluk haar andere vork in het zand. Daar ging haar bestek. Het was dan maar met de handen eten. Dit zijn we al wat gewoon, dus het was geen probleem.

Rond 4u kregen we te warm en kon de zee ons niet meer afkoelen. Tijd om te vertrekken. In de guesthouse kregen we de kans om nog een douche te nemen in een afgelegen badkamertje.  Deze keer kregen we wel 3 handdoeken die we voor even mochten gebruiken. Astrid ging als eerste in de douche. Plotseling hoorden Eline en Laurence gegil. Astrid was haar aan het afdrogen en voelde een beet op haar bil, daarna een op haar rug, een op haar schouder, enkel, knie, nek, overal. Ze keek goed zag dat het kleine rode mieren waren. Ze riep ‘aah, kom naar binnen, haal het van mijn rug’ en deed de deur van de douche open. Laurence kwam naar binnen, maar zag de mieren niet. Astrid toonde een mier op haar bil, waarna Laurence zei: ‘Kruip dan gewoon terug onder de douche!’. ‘Ahja oke’ zei Astrid. Waarna Astrid zich veilig en wel heeft kunnen afdrogen met haar eigen handdoek, keek Eline eens naar de andere handdoeken. De anderen zaten ook vol rode mieren. Vandaar dat het zolang duurde dat we een 3^de handdoek kregen. Na het incidentje hebben we een taxi besteld en gingen we naar de busstop om de bus terug naar huis te nemen.

We waren veel te vroeg en hadden nog 2u de tijd voor de bus kwam. We zaten in het midden van het plein wat uno te spelen, we hebben een ijsje gegeten, boodschapjes gedaan voor Lena, … . De busrit zou weer 12 uren in beslag nemen, dus gingen we ook een hapje eten. Op reclameborden stond er een spaghettischotel, dus gingen we ervan profiteren! Helaas was het gewoon om mensen te lokken want ze hadden enkel Indisch eten. Dus namen we noodles, omelet, naan, … Het gebruikelijke dat we  kenden. We namen hout vast en hoopten dat het eten ons niet ging misvallen op de bus. Na het etentje moesten we nog 30min wachten. Zoals gebruikelijk kwam de bus alweer een halfuurtje te laat. Tijdens onze wachttijd hadden we te maken met stinkende geuren, bedelende kinderen en volwassenen, gapende Indische mannen, blanken die aan ons uitleg vroegen, … De busrit terug ging niet zo vlot als in het doorgaan. Als eerste zaten we niet alle drie bij elkaar,  Eline en Laurence zaten vanachter en Astrid moest naast een vreemde man zitten. Op zich was het geen probleem, want haar plan was om de hele tijd te slapen. Astrid begon echter na 2u last te krijgen van haar maag, ze was echt slecht. Uiteindelijk na 10u heeft ze overgegeven en ze voelde zich al een stuk beter. Laurence heeft als een blok geslapen in de bus. Enkel de stops meegemaakt om een plasje te doen. Eline had een slechte avond en heeft bijna geen oog dicht gedaan. Er was een politiecontrole. De bus stopte en Eline zag een klein bouwvallig met 3oude meneertjes op hun stoel. Een van de drie was zelfs in zijn neus aan het peuteren. Er kwam een vierde man binnen in de bus met een zaklamp. Iedereen moest zijn valies uithalen en opendoen. De politieman was op zoek naar drankflessen. Een rare vent die de hele tijd Eline aan het aanstaren was, vroeg of we flessen bij hadden. Natuurlijk hadden wij niets bij, maar hij had wel flessen onder zijn stoel verstopt. Hij was niet gesnapt. Andere passagiers die wel flessen bij zich hadden, moesten de bus verlaten en een document ondertekenen. Daarna mochten ze terug op de bus. Meer weten we er niet van. Nog een vreemd voorval in de bus: er lag op een geheven moment een man te slapen in het middenpad. Nadat Eline nog eens keek lag haar handtas die onder haar stoel lag naast hem. Ze nam hem snel terug en controleerde het, maar er was niets weg. Vreemd. Voor de rest is er veel op de grond gevallen die dan uiteindelijk in het begin of op het einde van de bus lag. Na een wilde nacht voor 2 van de 3 avonturiers waren we uiteindelijk aangekomen in Mumbai. De mensen begonnen wakker te worden. En wij kwamen juist toe in de Hostel op het moment dat we moesten gaan werken. Vlug een douche genomen en een lange dag tegemoet gegaan.